„Miłość w Korporacji”, mimo tego, że ląduje w kategoriach ROMANS, romansem nie jest. Jest raczej anty-romansem lub kpiną z romansu. Osoby lubiące romantycznie rozwijające się historie, ze szczęśliwym happy endem, z miłością do grobowej deski, która wszystko przezwycięża, sympatycy dwóch odnajdujących się w okrutnym świecie połówek, mogą poczuć się zniesmaczeni lub rozczarowani moją książką. Tak samo kobiety (za szufladkowanie), mężczyźni (za głównego bohatera), Pan Czesław, czy też Zdzisław (za to, że Meredith przywiązała go do kaloryfera w biurze zarządu), osoby starsze (za moherową dolinę), osoby religijne (za Różę, która wyważa królewską bramę do świadomości Janusza psychologicznym fallusem, krzycząc „Alleluja i do przodu”); sympatycy pewnego radia z północy Polski (za drobne złośliwości pod adresem jego dyrektora); osoby lubiące sceny erotyczne (za to, że w książce jedyną scenę erotyczną ocenzurowałem); psychologowie (za psychologów w książce, którzy są bardziej „szaleni” od swoich klientów); osoby lubiące ładne melodie (za kakofonię dźwięków w towarzyszącym książce utworze „Moja dupa płonie” Mr. Bungle.); osoby, które chciałyby, żeby główny bohater był złym mafiozem, którego odmieni kobieca miłość, za Janusza, który jest dobry, dupowaty i musi odmieniać się sam. Jeżeli lubisz ładne historie, toczące się w granicach zdrowego rozsądku, siejące dobrą energię i harmonię, to ta książka nie jest dla Ciebie. Nie kupuj jej."